🖋 سید پارسا قزوینی، دانشجوی ارشد اقتصاد در دانشگاه شریف

تمام، خانهٔ چشمی‌ست این تماشاگاه / به هر کجا بنشینی نگاه‌وار نشین

جای آسایش چه می‌جویی رهی در ملک عشق/ موج را آسودگی در بحر بی‌پایاب نیست

گردباد وادی حیرت ز منزل غافل است/ راه کوی لیلی از مجنون سرگردان مپرس

چون آب روان می‌گذرد عمر و تو غافل/ ای وای درین قافله گر فاصله بودی

هان تا ننهی پای در این راه ببازی/ زیرا که در این راه بسی شیب و فراز است

اگر ز اهل دلی باش در سفر دایم/ که نقطه از حرکت صد کتاب گردیده است

دست ما گیرد مگر در راه عشقت جذبه‌ای/ ورنه پای ما کجا وین راه بی‌پایان کجا

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس/ خود راه بگویدت که چون باید رفت

نفسی بیا و بنشین سخنی بگوی و بشنو

همتم بدرقه‌ی راه کن ای طائر قدس/ که دراز است ره مقصد و من نوسفرم